famnijkamp.reismee.nl

Dag 5 - San Felipe

Dag 5


We hebben lekker geslapen vannacht, dat mag zeker genoemd worden! Om half 7 krijgt Ivar de fles en anderhalf uur later stoppen we hem weer terug in de tent. Als Ivar een kwartiertje later slaap, stormen we naar beneden.. we hebben zin in ontbijt! Geroosterd witbrood met jam en cornflakes, daar doen we het mee vanmorgen. We zoeken tijdens het ontbijt uit wat we vandaag gaan doen. Naast Los Colorados en Rio Lagartos ligt nog één dorpje, San Felipe. Een klein vissersdorpje waar de zee en het meer samenkomen. Klinkt een beetje als Rio Lagartos.


Nadat we ons klaar hebben gemaakt, wat tegenwoordig een heel ritueel is geworden, stappen we in de auto. We rijden de parkeerplaats af... helaas, geen flamingo. Dan maar door, een klein half uurtje rijden. Onderweg verbazen we ons weer over de mega vele vlinders die over de weg, en tegen de auto aan, vliegen, en de grote leguanen en salamanders die links en rechts van de weg de berm in ritselen als we langs komen rijden. We rijden over een lange recht weg welke aan beide kanten dicht begroeit is. Soms heb je even een klein open stukje, dan krijgen de cactussen de overhand en lijkt het meteen een stuk dorrer.


We komen aan in San Felipe en volgen een beetje ons gevoel om de route te bepalen. Het lijkt hier een beetje op Rio Lagartos, alleen wat minder goed verzorgd. Er is een poging gedaan om de straten en palmbomen te schilderen en er is zelfs een ‘toeristenbureau’. De huizen zijn ook hier super mooi geschilderd in alle mogelijke kleuren. Roze, groen en blauw hebben de overhand afwisselend met grote logos van Coca Cola, Corona, Sol en Dos Equis (ook hier is drank een belangrijke factor in het leven). Met een beetje geluk belanden we op een grote parkeerplaats, hier kunnen wel een paar honderd toeristen de auto kwijt.. wij zijn de enige. Een verlegen jochie komt naar ons toe en vertelt dat we 10pesos (0,50€) moeten betalen voor de parkeerplaats. Even denk ik, wordik hier genaaid? Maar ach, wat is 0,50€ voor ons. We betalen de jongen, hij loopt blij terug, wij tevreden verder. Het dorpje is niet heel spannend, op een paar vissers en een uitkijkpunt kunnen na, deze kunnen niet ontsnappen aan de camera van Lianne.


We besluiten verder te gaan. Ongeveer een half uurtje rijden hier vandaan ligt een cenote. Een van de mooiste dingen hier in Mexico (vind ik). Het schiereiland Yucatan bestaat voor een groot gedeelte uit kalksteen. Door de wisselende grondwaterstand wil er nog wel eens een gedeelte instorten, waardoor er een soort grot ontstaat, half gevuld met water met aan de bovenzijde de opening. De Cenote. Hier hebben in de loop van de tijd bomen en lianen hun weg naar beneden gevonden, en mensen hebben trapjes en duikplanken naar beneden gemaakt. Een fantastisch stukje schepping(!) met kraakhelder ijskoud water met een ‘oog’ richting het heelal. De maya’s vonden dit vroeger ook een bijzondere plek, voor hen was dit de opening naar de onderwereld en offerden hier naar hun goden.


Na een half uur rijden komen we aan, maar de locatie schrikt ons erg af. Een eng mannetje zit voor zijn huis, waarschijnlijk te wachten op gasten, met bij zijn huis het bordje ‘cenote’. Nergens zijn toeristen te zien en ik voel er totaal niet goed bij. Een snelle beslissing doet ons verder rijden waarna het mannetje verbaast opkijkt, we waren al half op z’n erf. Er zijn hier ongeveer 3000 cenotes in Yucatan, we komen vast wel een mooie tegen.. Een uurtje voor niks gereden, maar ik besef me hier dat we best kwetsbaar zijn, niet zo goed in de Spaanse taal, weinig eten en drinken voor Ivar en totaal niet flexibel met hem erbij. Gelukkig hebben we een eigen zwembad bij ons hotel, waar we dan ook dankbaar gebruik van maken!


Totaal uitgeput stoppen we Ivar weer even in bed, en slapen wil hij zeker wel. Met behulp van een beetje muziek maken we de lieve jongen daarna wakker. Tegen 18uur gaan we maar weer naar ons favoriete restaurant. Waarschijnlijk zeggen de Mexicanen even hard ‘yes’ op ons Engels, als wij ‘si’ op hun Spaans. Op de vraag of we ons eten mee kunnen nemen wordt overtuigend yes gezegd en geknikt, maar we krijgen onze kip en pasta perfect op een bordje geserveerd. Dan maar mega snel ons eten opeten en ondertussen Ivar vermaken. Hij krijgt trouwens wel weer de maximale aandacht van iedereen die langs komt, dat helpt ons wel een beetje. Op de terugweg kopen we nog snel even een biertje bij de buurtsuper. Bij het betalen zien we dat we er nog een kunnen halen en dat gebeurt uiteraard ook. De temperatuur is gedaald naar standje aangenaam en er staat een verfrissend windje, tijd voor Lianne om de hardloopkleren maar eens aan te trekken (dat moet wel een bult Kudos op Strava opleveren, hardlopen in Mexico). Als de zon onder is beginnen de krabbenvissers weer wakker te worden. De lucht is helder, de temperatuur is heerlijk, Ivar slaapt, tijd om m’n biertjes te nuttigen. Daarna lekker naar bed en hopen op nog zon nacht als vannacht.. morgen gaan we naar Valladolid!



Buenos noches



Oh, er komt hier trouwens om het kwartier een soort kermis-disco-touring-toeristen-bus langsrijden om iedereen wakker te maken, en kleine autootjes met grote speakers op het dak om spulletjes te verkopen en reclame te maken. Maar dat gebeurtalleen na half tien savonds, anders zien we de kermislampjes niet.. hopen dat ze snel stoppen en dat we er niet lang wakker van liggen!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!