Dag 16 en 17 - De laatste vakantiedagen..

Dag 16 en 17

Aangezien we geen enkele reactie hebben gehad op mijn oproep, zijn we genoodzaakt vandaag onze vakantie te staken en om de verhaaltjes behoorlijk in te korten. Bedankt allemaal...

Gelukkig mogen we vandaag nog een dag in het resort blijven en daar maken we dan ook maximaal gebruik van. We beginnen uiteraard weer met een royaal ontbijt bij Las Olas met quesedillas, vers fruit en diverse vers geperste drankjes.

Na het ontbijt duiken we snel weer de sportschool in om onze hardloopvaardigheden te verbeteren om vervolgens als een malle onze tassen in te pakken. Anneleen past ondertussen weer op Ivar. 12 uur moeten we uitgechecked zijn vandaag en uiteraard gebeurt dat ook exact op tijd. We mogen de rest van de dag nog wel gebruik maken van de faciliteiten hier en gooien Ivar en zn tentje in het huis van Frank en Anneleen als wij onszelf rustig richting het restaurant begeven. Onze galgenmaal hier bij Mahekal.. nacho’s met kip en kaas en groot stuk Mexicaans bereidde kip met risotto voor mij en Lianne vis van de dag. Goeie keus!

Na het eten duiken we snel de zee nog in om ons vervolgens te douchen en klaar te maken voor vertrek in het huisje van Frank en Anneleen.

Half 6 rijden we weg richting Cancun waar we onze auto moeten inleveren in de buurt van de Wallmart, snel nog even broodjes halen en daarna opgepikt worden door de eigenaar van ons hotel wat op 15 minuten van het vliegveld ligt. Het hotel is volgens mij geen hotel maar airbnb, maar dat mag de pret niet drukken. Vlug onze koffers inpakken, Ivar eten doen en dan naar bed met die jongen. Het is intussen al 8uur geweest, veel te laat voor hem. Ik schrik me helemaal de pleuris als ik me plots bedenk dat mijn camera nog onder de passagiersstoel van onze huurauto ligt... shitshitshit! Uiteraard kan ik de verhuurmaatschappij (Hertz) niet bereiken, is het in Nederland midden in de nacht en is centrum Cancun te lang rijden om voor sluitingstijd nog aan te komen. Na veel moeite heb ik het juiste knopje aangeklikt om Rentelcars, de overkoepelende maatschappij, te mailen of zij mij in contact kunnen brengen met Hertz, maar op het hoofdkantoor is het midden in de nacht waardoor we sowieso onze camera hier in Cancun moeten achterlaten. Flink balen uiteraard, nu maar hopen op de eerlijkheid van de Mexicaanse Hertz mensen.

Woensdagsochtends krijgen we, voordat we weggebracht worden, nog een extreem vullend ontbijt, om vervolgens via de pinautomaat naar het vliegveld gebracht te worden. Onze eerste vlucht gaat voorspoedig, duurt 2uur en brengt ons in Houston, Texas.

Hier regelen we, als het goed is, een vliegtuigbedje voor Ivar en lunchen we met vette Amerikaanse hap. Over 4 uur mogen we weer instappen in het vliegtuig wat ons naar Schiphol brengt. Ondertussen heeft Rentalcars gemaild dat ze me niet kunnen helpen, maar hebben de Hertz mensen mijn camera gevonden en uit zichzelf een mailtje gestuurd of ik wil bellen, chapeau. Uiteraard kan ik ze nog steeds niet telefonisch bereiken, maar het eerste contact is er!

Om kwart voor 5 staan we gelukkig weer op de startbaan en het voorwiel is al bijna van de grond als de piloot aan de handrem trekt. Door een grote onweerswolk op onze route moeten we 5 minuutjes wachten. Helaas veranderd deze 5 minuten in 2 uur en stijgen we pas om kwart voor 7 op. We hebben gelukkig erg ruime plaatsen en voor Ivar is een baby basinet, een soort reiswiegje, geregeld (hier moesten we zelf meerdere malen achteraan, maar het is gelukt) waar hij in kan slapen. En slapen doet ie! Bijna de hele vlucht van Housten naar Amsterdam wordt er geslapen. Ikdurf zelfs te beweren dat hij het beste geslapen heeft van iedereen in het vliegtuig. Zelfs de knetterstem van een van de stewardessen was niet hard genoeg om Ivar wakker te maken.

Na ruim 8uur vliegen komen we om kwart over 10 Nederlandse tijd aan op Schiphol en worden we om iets over 1 weer door Frank thuis afgeleverd! Ivar naar bed, wij naar bed (aaaaaah, want ik heb totaal niet geslapen in het vliegtuig) en tegen 5uur gaan we naar opa en oma Nijkamp waar we heerlijk gekookte aardappels met bloemkool en een gehaktbal eten! Als we na de vroege koffie weer thuis komen blijkt ons internet niet te doen, maar dat is geen probleem.. ik ben toch helemaal naar de klote en lig om 9uur in bed. Totaal gesloopt en niet meer in staat om fatsoenlijk na te denken proberen we te slapen als plots Ivar weer begint met huilen! Shit, die denkt natuurlijk dat het nog maar 2uur smiddags is... om 1uur vannacht is het dan ein-de-lijk gebeurd. De vakantie is afgelopen, Ivars jetlag is weer begonnen, ik ben alweer moe voordat ik moet werken, we zijn weer bij af...

Tot de volgende vakantie!

Dag 15 - Playa del Carmen, Gran Cenote

Ik ben de tel kwijt.. (Lianne gelukkig niet.. zie titel!)

Afgelopen dagen zijn er niet van die spannende verhalen verschenen. Niet omdat het allemaal veel te spannend is voor jullie, ook niet omdat het saai is met Frank en Anneleen, maar gewoon omdat we heerlijk aan het strand liggen te slapen en helemaal niks meemaken. Dat wat we meemaken is niet de moeite om te onthouden. Behalve dat Frank gisteren weer heel Playa del Carmen heeft afgestruind opzoek naar een pinautomaat, dit keer dus lopend, en helemaal nat van het zweet, teleurgesteld, en nog steeds zonder contant geld terug kwam. Mochten jullie donaties willen doen, stuur dan even een persoonlijk berichtje voor ons rekeningnummer. Lianne en ik staan uiteraard zelf ook open voor donaties, misschien dat we dan nog een paar weken langer kunnen blijven hier!

De dagen zijn eigenlijk redelijk hetzelfde, alleen hebben we een kleine activiteit toegevoegd. Smorgens worden we gewekt door Ivar, die overigens prima slaapt de laatste tijd. Daarna proppen we ons helemaal vol met ontbijt, nog wel even afsluiten met vers fruit voor een gezond gevoel om vervolgens samen met Frank en Lianne de nieuw ontdekte sportschool in te duiken (het nieuwe element in ons ochtendritueel). Eerst even hardlopen, fietsen of steppen om vervolgens af te sluiten met krachttraining waar we de komende 3 dagen nog last van hebben. We zitten uiteraard op een resort, en zo gedragen we ons ook, dus halen we de hele minibar met gekoeld water, koude washandjes en energierepen eerst leeg voordat we ons afkoelen in het zwembad... Anneleen past intussen op Ivar, wat uiteraard zeer gewaardeerd wordt!

Vandaag zijn we met zn 5en richting Tulum gereden, we durven weer in de auto, waar we op zoek zijn gegaan naar de Gran Cenote. Verrassend genoeg zit deze op fietsafstand van ons vorige hotel, daar hadden we niet aan gedacht. Tulum is een uurtje rijden, dus ondertussen maken Frank en Anneleen kennis met de saaie rechte , links en rechts maximaal begroeide snelwegen, met hier en daar een luxe resort. Nadat we boodschappen hebben gedaan in Tulum komen we aan bij de cenote waar het al behoorlijk druk is, maar gelukkig niet storend druk. We eten onze lunch, verschonen Ivar, die zich echt compleet ondergescheten heeft (te ranzig). We voelen ons een beetje ongemakkelijk bij een stelletje wat op 10meter bij ons vandaan denkt een privémomentje te hebben, maar waar ook allerlei kinderen rondhuppelen, stelletje sukkels.. na de lunch plonzen in het ijskoude water van de cenote. Heerlijk! We huren een snorkel maar in het begin valt er weinig te zien. Er zijn wel twee hele mooie grotten waar je in en doorheen kunt zwemmen, waar boven ons echt maximaal veel vleermuizen tussen de stalagtieten hangen en onder ons de stalagmieten uit de bodem schieten (of andersom?). Af en toe schiet er een klein visje onder ons door. Het is echt super mooi hier!

Na een poosje zwemmen wisselen Frank en ik even met Lianne en Anneleen, het water is namelijk echt veel te koud voor Ivar. Lianne en Anneleen hebben het schildpaddenterritorium gevonden, er zitten er tientallen, en na even goed kijken zwemmen ze door de hele cenote. Als we erop letten schieten overal de schildpadden, groot en klein, onder ons door. Een erg leuk gezicht! Half vijf worden we de cenote uitgefloten door de ‘badmeester’ en rijden we via de supermarkt, voor een paar koude pilsjes, richting ons resort. We doen nog wel even de achterruiten naar beneden als we langs de politiepost tijden..

Tegen half acht gaan we uit eten bij voormalig ‘Regina’, denken we, waar we hele lekkere en bijzondere kip eten. Afsluitend eten Frank en Lianne, tot grote verbazing van de ober, alleen een toetje op het resort. Vanillecustard, op kosten van Anneleen (heeft ze hard voor gewerkt heb ik mij laten vertellen). Als iedereen verzadigd en verkwikt is, spelen we nog een potje kaart. We hopen nog even of de wasbeer van gisteren weer langskomt, maar deze heeft vanavond denk ik een andere ronde. Wij zien hem in ieder geval niet meer. 11uur liggen we in bed, morgen weer richting Cancun. Helaas... (tenzij we vanavond nog een flinke donatie krijgen natuurlijk =D)

Welterusten

Dag 12 - Playa del Carmen

Dag 12

Vandaag is er een die je kunt opdelen in verschillende emoties.

We beginnen bij blij!

We hebben een heerlijk ontbijt met zn tweeen. Ivar had een beetje moeite met in slaap komen, maar daar hebben we een beetje lak aan, gewoon slapen zul je! Aan het einde van het ontbijt slaapt hij dan ook als een roosje. Frank en Anneleen komen ons opzoeken en we nemen een fijne plons in een van de zwembaden hier op het resort en genieten in de zon, totdat het een beetje begint te regenen. Als Ivar weer wakker is halen we hem er uiteraard weer uit en zijn we allemaal gelukkig en tevreden. Tot nu toe, vrijheid blijheid..

De volgende emotie is een mix van alles wat je maar kunt bedenken wat onder de noemer totaal niet blij valt.

Om een beetje kosten te besparen (ja ja, daar doen we soms ook nog aan), willen we eten bij de supermarkt halen, en aangezien Frank nog wil pinnen en wij nog een nieuwe zwemband nodig hebben voor Ivar, die van hem is lek, besluiten we de stad in te gaan. Lianne, Anneleen en Ivar blijven op het resort, Frank en ik rijden met onze auto richting de supermarkt. We doen onze boodschapjes, broodjes, biertjes, andere gekke dingen en helaas geen zwemband, en stappen weer in de auto opzoek naar de pinautomaat. En hier begint het ‘totaal niet blij’ gedeelte... we rijden echt elke pinautomaat af, maar kunnen er geen vinden waar de pinpas van Frank werkt, super balen want zn geld is bijna op. Onze laatste optie is de bank waar Frank eergisteren heeft gepint, en waar het dus wel werkte, maar ook hier kunnen we geen geld krijgen. We rijden de straat uit, toevallig achter een politieauto aan. Deze stopt even aan de kant van de weg, laat ons passeren, lachen nog vriendelijk naar ons, en rijdt dan weer verder achter ons aan. Tot nu toe nog niks aan de hand zou je denken, maar Frank en ik zagen de bui al hangen. Nog geen 50 meter verder gaan de zwaailichten aan en weer 50 meter verder laten ze de sirene ook naar eens horen.. shit! Onze gordel is om, we rijden niet te hard, zelfs ons licht is netjes aan overdag, geen flauw idee wat wij verkeerd doen(?)!

De beste agenten stappen uit en stellen zich netjes voor, ik denk Juan en zn commander maar kon ik zo snel niet verstaan, en vragen in erg gebrekkig Engels of we weten waarom we aangehouden worden. Geen idee natuurlijk, want we doen volgens ons niks verkeerds, maar Juan en zn commander weten het uiteraard wel. Onze achterruiten zijn getint en dat is natuurlijk ten strengste verboden. Frank en ik wijzen Juan en zn commander erop dat letterlijk bij elke auto de ruiten hier getint zijn maar dit wordt hard lachend afgewezen. Mijn rijbewijs wordt extreem goed gecontroleerd, wat mij betreft veel te goed, en de commander schrijft van alles op in zn agenten zakboekje. Als ze om de papieren van de auto vragen overhandig ik ze keurig de meegekregen documenten van Herz, maar dit is uiteraard niet wat ze vroegen en andere papieren hebben we niet. Weer een zeer zware overtreding waar Juan en zn commander hoofdschuddend een aantekening maken in hun boekje. Frank en ik beginnen hem een beetje te knijpen, we hebben geen flauw idee waar dit naartoe gaat. Juan neemt mijn rijbewijs in, deze gaat ook in hun boekje, en verteld mij in erg gebrekkig Engels dat ik mijn rijbewijs mag ophalen bij het bureau na het betalen van de boete voor mijn overtredingen (dit zou volgens hun ongeveer 100$ zijn voor de getinte ramen, het niet op orde hebben van de papieren zat daar denk ik vast wel bij). Juan verteltdat ik helaas pech heb omdat toevallig vandaag het politiebureau dicht is en dat ik mijn rijbewijs morgen mag ophalen. Voor ons natuurlijk niet te controleren maar we vertrouwen de agenten voor geen ene meter. Ik vraag ze of ik een bonnetje krijg of een bewijs dat ze mijn rijbewijs hebben ingenomen, maar dat bonnetje kon ik bij het bureau ophalen en het verhaal wordt, waarschijnlijk door ons verbaasde kijken, nog een keer of 2 herhaald. Als ik ze iets indringender vraag om een bonnetje of bewijs, begint Juan wat tegen de commander te mompelen en vraagt dan met een smerige grijns hoeveel ik er voor over heb om mn rijbewijs nu weer terug te krijgen. We staan echt helemaal klem en zeggen dat we Juan niet begrijpen. Juan herhaalt de vraag maar wij houden ons voor de dommen. Maar we begrijpen wel dat dit de enige manier is om nu mn rijbewijs terug te krijgen. Als Juan vraagt hoeveel geld Frank bij zich heeft laat hij 200 pesos zien, ik laat 500pesos zien en hier neemt Juan en zn commander genoegen mee en ik krijg gelukkig mn rijbewijs weer terug. Wel pas nadat ik heel sneaky het geld aan Juan moet geven verdwijnt mijn 500 pesos ook in het politieboekje. Een bonnetje kan er helaas niet vanaf, maar we mogen gelukkig wel verder rijden als we de achterruiten naar beneden laten. We knallen nat van het zweet zo snel mogelijk weer naar ons resort...

Tot zo ver het ‘totaal niet blij’ gedeelte.

Totaal verbaasd over hoe hard we genaaid zijn en dat we ons echt niet lekker in de auto voelen komen we weer aan op het resort waar we hard toe zijn aan een biertje. En met inname hiervan, begint onze volgende emotie...

Blij

We genieten even hoor het huisje van Feank en Anneleen als we napraten over wat er net gebeurd is. Daarna gaan we fijn met Ivar naar het strand. Die jongen is al bijna 2 weken in Mexico maar heeft nog nooit van zn leven strand gevoeld, daar moeten we maar even verandering in brengen! In het begin was het even wennen, maar een paar minuutjes later zat alles onder t zand.. uiteraard moet na de tijd alles, zowat tijdens het potje (deze geven we tegenwoordig gewoon koud), weer even afgespoeld worden in het zwembad. Waarna we ons een fijne Tequilla gunnen.Tegen 7uur leggen we Ivar weer in zn tentje waarna wij ons klaarmaken voor het avondeten. Ivar ligt in bed en is dus blij, Ivar is blij dus wij zijn blij.

We schakelen snel weer over. Ik denk dat ik bang of geschrokken?! was.

We besluiten om te gaan eten in het restaurant op het resort, Ivar ligt in bed en dit is binnen bereik van onze babyphone app, die op de WiFi werkt. De WiFi ‘knippert’ een beetje dus elk minuut krijgen we een melding dat er geen verbinding of juist wel verbinding is.. dan het geluid maar uit, Ivar slaapt toch wel. We eten salade en soep van het buffet en moeten daarna even wachten op ons eten van de kaart. Ondertussen toch maar even op Liannes telefoon kijken hoe het met Ivar gaat. Huh? Hoor ik nou gemompel? Dat kan niet, dat zullen vast de buren zijn. Hè alweer stemmen en geschuifel, hoe kan dat? Als we de camera aan doen, zien we tot onze grote verbazing dat er licht brand op onze kamer, en die hadden wij zeker weten uitgedaan! We bedenken ons geen moment en sprinten als een gek terug naar ons huisje waar Ivar ligt. Hier wordt in de gauwigheid even een 400mtr record gelopen op slippers.. en helemaal buiten adem stop ik de sleutel in het slot. Tegelijkertijd wordt van de andere kant de deur opengemaakt. Het licht is maximaal aan en ik zie een man in een soort politie uniform en een uniform wat ik niet kan plaatsen, eigenlijk kan ik dit allemaal niet plaatsen, en moet even denken aan de politie van vanmiddag. De man stelt zich netjes voor en zegt van de security van Mahekal te zijn, de andere twee mannen, er staat er ook nog een in de badkamer, zijn de monteurs die onze wc komen repareren want deze was inderdaad kapot. De mannen zijn zich van geen kwaad bewust aangezien Ivar in een heel klein tentje heerlijk ligt te slapen en helemaal niet opvalt, maar behoorlijk gefrustreerd wijs ik ze hierop en doe het licht uit. Gelukkig wordik helemaal begrepen, ze doen tenminste alsof, en zijn ze binnen 2 minuutjes klaar en buiten en doet zelfs de wc weer!

Nu weet ik even niet meerhoe ik me moet voelen en verdwaasd loop ik terug naar het restaurant. Na een potje kaarten bij Frank en Anneleen lopen we weer terug naar ons huisje waar we, voordat we gaan slapen, nog eerst even checken of Ivar nog steeds in bed ligt. Gelukkig maar.. alles is weer op zn plek.

Dag 11 - Tulum, Playa del Carmen

Dag 11

Vanmorgen om 8uur kunnen we pas ontbijten, dus we proberen de fles van Ivar zo te timen dat hij om 8uur weer in bed ligt. Vreemd genoeg zijn we de eerste in het restaurant en bestellen we een soort hele dikke pannenkoeken met honing en chocoladesaus en hele dikke grote wentelteven met vanillesaus van de kaart. Heerlijk, maar wel veel te veel. We worden tijdens het eten nauwlettend in de gaten gehouden door de ‘hotelhonden’ die ook wel een hapje van ons ontbijt lusten. 

Als Ivar om 10uur wakker wordt pakken we onze tassen in, waar we ondertussen al behoorlijk goed in zijn geworden. Ivar in de wasmand, vind ie helemaal geweldig, wij als een malle alles in de tas drukken!

Ik sjouw de tassen richting de auto, deze keer vanaf de begane grond, maar wel door heel veel grind, en als alles weg is leveren we de sleutel in. Tijdens uitchecken blijkt dat de beste barman niks van ons eten en drinken op onze rekening heeft gezet, en dat we zo weg mogen lopen. Hier hadden we veel geld kunnen besparen, maar dan hadden we vannacht waarschijnlijk slecht geslapen.. en omdat we zo eerlijk waren kregen we de biertjes voor niks, dat mag wel even genoemd worden!

We mogen de fietsen van het hotel lenen en stappen vol goed moed, met Ivar in de draagzak, als echte Nederlanders, op de fiets richting centrum Tulum. We fietsen via de pinautomaat richting een koffieshop waar we een heerlijk gebakje en ijsje eten en fijne mangosmoothie drinken, wat wel nodig is want de temperatuur in Tulum heeft geen rem.. 

Nadat het personeel weer afscheid heeft genomen van Ivar mogen we weer verder fietsen, terug richting het hotel. Fietsen in het buitenland, altijd mooi! Als we aangekomen zijn in het hotel wordt Ivar al uit de draagzak getrokken voordat ik er erg in heb. De vrouwen bij de receptie hebben volgens mij nog nooit een blanke blonde baby gezien.

We stappen in de auto en rijden richting Playa del Carmen, een uurtje rijden. Direct nadat we getrouwd zijn, zijn we hier ook geweest, en we zitten weer in hetzelfde resort. Resort? Jazeker, superdeluxe beachresort, pal aan het strand, waar je zelfs je eigen kont nog niet hoeft af te vegen. Playa del Carmen is wel even wat anders dan bijvoorbeeld Rio Lagartos. Dit is een grote stad en het stikt hier van de toeristen, en daar zijn de mensen hier goed op ingespeeld. Met oranje hesjes en vlaggetjes houden ze je auto stop en dwingen ze je hun parkeerplaats op omdat je ‘niet verder kunt’. Als de auto stil staat blijkt dat ze je gewoon een paar tripjes willen verkopen... als blijkt dat je wel bijvoorbeeld Tulum wilt bezoeken, maar geen gids wilt, is de parkeerplaats toch vol. Ik vind dit wel een redelijk agressieve verkooptechniek.

We rijden naar Mahekal Beach Resort, onze oude vriend, waar we helaas nog te vroeg zijn om in te checken. We mogen onze koffers laten staan en krijgen water met een fris washandje, en zoeken nadat we weer fris en fruitig zijn, Frank en Anneleen op. Ivar wordt weer herenigd met z’n grote vriendin tante Anneleen, of was het nou juf Anneleen? En wat doen die twee hier eigenlijk in Mexico? Nou ja.. blijven lachen! Lianne, Ivar en ik eten in het restaurant, Frank en Anneleen komen er gezellig bij zitten en praten even bij. Om 15:30uur mogen we de sleutel van ons huisje ophalen. Een mooi witgestukt huisje met rieten dak en een veranda waar we onze hangmatten gelijk in ophangen. Er staan meerdere huisjes om een soort pleintje/tuin met palmboompjes en bamboe, hier kunnen wij ons wel vermaken de komende tijd. We doen eerst even boodschappen bij de Wallmart en daarna gaat Ivar tent in, en wij gaan even naar het zwembad. Wel een stuk minder relaxed omdat de babyphone het nog niet doet, maar de jongen slaapt rustig door. Als Ivar weer wakker is maken we ons klaar om de stad in te gaan om wat te gaan eten. Met Ivar in de buggy savonds de stad in, hij slaap, na lichtjes dwingen, als een roos.. super gezellig!

We lopen hier over 5th avenue, de grote winkelstraat van Playa del Carmen, waar geen eind aan lijkt te komen. En nadat we moe zijn gestreden, gaan we weer richting ons huisje. Ivar wordt overgeplaatst in de tent terwijl wij halen onze ‘koude’ biertjes van binnen naar buiten halen. We hebben geen koelkast, maar de airco op 16 graden gezet, en als het dan buiten 30graden is en je bier 16graden, dan is het bij gebrek aan beter best goed te doen. 

We slaan snel een kratje achterover *kuch* en gaan dan fijn naar bed.

Hasta manana

Dag 10 - van Bacalar naar Tulum

Dag 10

Ondanks de ietwat onrustige nacht (lees: blaffende straathonden en andere partyanimals) hebben we heerlijk geslapen. Ik gok dat de airco gisteren zn laatste echte werkdag gehad heeft, want hij staat op 15 graden te bloazen, maar er komt hete lucht uit.. gelukkig hebben we nog zo’n ventilator die de hete lucht wat in beweging brengt. We hangen wat in de kamer en willen om 8uur naar La Piña voor ontbijt. Als tot onze grote schrik blijkt dat deze gesloten is, stappen we over op plan B. Tijd om de auto uit de stalling te halen en naar Enamora te rijden, een klein keetje midden in de woonwijk van Bacalar. We zitten buiten onder een grote boom en wederom, je geloofthet of niet, Ivar krijgt alle aandacht. We bestellen hier een omelet of yoghurt, wat erg lekker is maar ook erg weinig.. daarom wordt er een beetje omelet uitgewisseld. We pakken in het hotel onze koffers in, weer met handicap, en rijden, net als eergisteren, die lange saaie rechte weg terug. Dit keer nemen we, na 2,5uur rijden, afslag Tulum.

Tulum Pueblo staat bij de toeristen hier bekend om de Mayaruïnes welke direct op een klif aan de zee staan, en aangezien wij toeristen zijn, moeten we deze uiteraard bekijken. We komen hier, waarschijnlijk, nét op een verkeerd moment aan, het is namelijk 13uur en verschrikkelijk heet! Gelukkig hebben we kaartjes waarbij we langs de wachtrij kunnen schieten maar zijn we letterlijk een half uur aan het zoeken en lopen waar we dan wel niet naartoe moeten, en had ik al gezegd dat het echt verschrikkelijk heet was? Ondertussen wisselen we de draagzak in voor de buggy, Ivar blijft uit zichzelf wel op mn buik plakken, en lopen we naar de ruïnes. We hebben nog een hindernis te doorstaan, de eindschurk, het boze mannetje bij de poortjes. Alle mannen hier in Mexico, die iemand ergens door moeten laten (provincie - en landsgrens, belangrijke passages, poortje bij Tulum), kunnen niet anders dan boos kijken en Spaans mompelen.

Gelukkig verslaan we de eindschurk en lopen we via hobbelige paadjes richting de ruïnes. We zweten ons helemaal kapot als we over zandwegen, in de zon, tussen de ruïnes doorlopen. Waarschijnlijk was dit allemaal veel mooier geweest met gids, maar ja, Nederlanders hè.. en had ik al gezegd dat het verschrikkelijk warm was? Als ik een gevoelstemperatuur mag raden, zou ik zeker wel 45graden zeggen, en dan overdrijf ik echt niet, vraag Ivar maar. Zijn hoofd wordt namelijk roder en roder en we besluiten terug te gaan naar de auto. Gelukkig is Ivar nog steeds vrolijk en is de omgeving erg mooi.

We rijden verder richting ons hotel, waarvoor we een heel stuk door een arm gedeelte van Tulum rijden. Echt mega verrotte huisjes, waar je in deze hitte echt absoluut niet wilt zitten.. Wat een verschil met ons hotel als we aankomen. Ik ben nog nooit in een Spa resort geweest, maar ik stel me zo voor dat het er zo uit zou zien. Een super groot zwembad met relaxende muziek, overal branden waxinelichtjes en onze kamer straalt een en al zen uit. De gekleurde vogeltjes schieten overal de struiken in en ze tappen er verrektes lekkere biertjes!

We genieten met z’n 3en van het verfrissende water van het zwembad, en facetimen ondertussen even met oom Frank en tante Anneleen. Zij zijn gisteren in Mexico aangekomen en morgen gaan wij naar hen toe. Als Ivar om half acht totaal uitgeput op een koele slaapkamer in bed ligt, sneaken wij er tussenuit, richting het restaurant. De huisgemaakte burgers zijn perfect, precies pittig genoeg in combinatie met een bessensmoothie of een biertje (Tulum lager) gemaakt van zeewater. Na het eten ‘ruziën’ we of we nou in de zitzak, schommelstoel of het lounge bed gaan zitten.. wat vervelend zeg!

Wij chillen m hier behoorlijk, adios.

Dag 9 - Laguna Bacalar

Dag 9

We slapen vannacht lekker lang en worden iets voor 7 gewekt door een vrolijke Ivar en nemen we de jongen even in bed. Iets voor achtten vertrekken we richting het gezellige restaurantje van gisteravond waar we blijkbaar ook kunnen ontbijten. Ook overdag ziet het er hier goed uit en we genieten even van vers fruit met yoghurt en granola.

Als het eten op is gaat Ivar weer naar bed, blijft Lianne bij het hotel en rij ik naar het volgende dorp voor een pinautomaat, Chetumal is helaas wel driekwartier rijden.. bijna aangekomen zie ik verkeersborden met daarop Belize 14km, Chetumal 19km. Even schrik ik me de pleuris, ik hoef toch niet de grens over? Gelukkig komt vlak voor het dorp afslag Belize en blijf ik lekker in Mexico. Ik pin, hop ff langs de Mac voor een koffie en rijd weer rustig maar het hotel.

Ivar is zich van geen kwaad bewust als hij om 11uur wakker wordt. We hijsen hem in zn zwempak en lopen richting het meer aan het eind van de straat. Laguna Bacalar is een van de grootste meren van Mexico, maar het is meer een brede rivier zonder in - en uitgang, de overkant kun je duidelijk zien. Het meer staat hier bekend als het meer met de zeven kleuren, en hier is niks aan gelogen. Super helder lichtblauw water wordt afgewisseld met donkere vlekken. Overal staan strandhuisjes met rieten daken en steigers in het water met aan het einde schommels en hangmatten. We voelen ons hier even op de Malediven!

Helaas dwingt de zon ons terug in de schaduw en gaan we via La Piña, het cafeetje tegenover ons hotel, terug naar het hotel. Bij La Piña eten we een heerlijk pitabroodje met kip of falafel, poeh hè, wat kunnen die Mexicanen toch lekker koken. Het sfeertje hier in La Piña, en eigenlijk in het hele dorp, is erg relaxed. Bob Marley zingt op de achtergrond de welbekende hits en iedereen geniet hier onder rieten dakjes van smoothies met ananas, papaya, banaan, meloen, mango en andere verse tropische vruchten. Hier zal ongetwijfeld per ongeluk links en rechts een druppeltje rum in zijn gevallen, maar daar hoor je mij niet over.

We houden met zn drieën een korte siësta en springen aan het eind van de middag in het heerlijk frisse zwembad. Ivar is vanmiddag wat hangerig en voelt behoorlijk warm aan, daarom besluiten we om het met het avondeten hetzelfde te doen als gisteren, pizzatje, Netflix, flesje melk.. genieten. Half 7 ligt Ivar voor Pampus en liggen wij buiten in de hangmat bij het zwembad. Snel nog een biertje bij La Piña en dan betalen we, met pijn in ons hart, ons veel te dure hotel. We zijn weer blut en gaan naar bed! Morgen beginnen de zorgen opnieuw...

Dag 8 - van Valladolid naar Bacalar

Dag 8

Vandaag hebben we een lange saaie reis voor de boeg. Ongeveer 4 uur rijden van Valladolid, middenin Yucatan, tot Bacalar, helemaal onderin Yucatan aan de grens van Belize. We eten eerst ons full breakfast, weer met ham, ei en vers fruit. Daarna begint ons opruimritueel. Alleen kruipt deze keer Ivar ook door de kamer, wat het allemaal wat extra ingewikkeld maakt. De koffers worden naar beneden gesjouwd, alsof ze ons expres elke keer op de verdieping zetten, ook de gemaakte schulden worden weer afbetaald en we stappen in de auto. Er moet nog eerst gepint worden, want er schijnen in Bacalar geen goeie pinautomaten te zijn, dus stoppen we bij de grote bank in Valladolid. De weg naar Bacalar is een erg saaie weg. Bijna geen bochten en alleen maar 100km/u wegen.. om bij in slaap te vallen. 

Onderweg doen we boodschappen bij, wat van buiten, een grote supermarkt lijkt. Van de binnenkant is deze ook groot, alleen niet zo luxe als we dachten. Het lijkt een beetje op de Aldi/ Action alleen is er geen airco. In de snikhete supermarkt doen we snel onze boodschappen en sluiten achteraan in de rij bij de kassa. De kassajuffrouw heeft echter geen haast en het duurt echt mega lang, wij vragen ons af waarom.. Ivar zorgt ondertussen weer voor een beetje entertainment in de rij. Als er nog 2 wachtenden voor ons zijn zegt een vriendelijke mevrouw dat we onze boodschappen bij de ‘informatiebalie’ mogen afrekenen, hier staat niemand. Hier staat alleen een heeule straaaage mevrooouuuw die heeel voorzichtig onze producten een voor een scant en in een plastic zakje stopt. Bijna elk product krijt een eigen zakje, en die zakjes gaan weer in een zakje en nog maar een extra plastic zakje mee voor onderweg? De mevrouw kijkt ons heel bezorgd aan als we zeggen dat we de flesjes water en een zak chips wel via de kar in de auto kunnen leggen en geen zakje nodig hebben. We rijden verder en houden onszelf wakker met een potje 30seconds en komen na een lange vermoeide reis om 14:30 uur eindelijk aan in Bacalar. We zien al een kleine glimp van het oh zo mooie meer, hopelijk hebben we zo nog even tijd voor een verfrissende duik!

Bij het inchecken wordt ons verteld dat het niet mogelijk is om hier met creditcard te betalen, alleen Pesos of Dollars worden geaccepteerd. Shit, daar hebben we geen rekening mee gehouden! We hebben wel een beetje Pesos, maar nooit genoeg voor het hotel. Gelukkig mogen we het hotel ook achteraf betalen. Nu gaan we erachter komen of de verhalen over de pinautomaten hier echt kloppen.. een paar honderd meter verderop, in het centrum van Bacalar, staan 2 automaten van redelijk bekende banken. Hier lopen we, door de zon, door de hitte naartoe maar helaas werkt onze pinpas niet op deze automaten. Een heel stuk verderop zit nog een automaat bij een tankstation, ik heb er een hard hoofd in, maar met de auto knallen we die kant maar op. 

Ondertussen heeft Ivar ook behoorlijk honger, wat hij ook echt laat merken, en Lianne probeert hem in de auto eten te geven. Dit is absoluut geen succes, alles wordt onder gesmeerd, en ook het pinnen lukt weer niet. Ons geldprobleem kunnen we vandaag niet oplossen, dus schuiven we dit door naar een later moment.. eerst maar eens zorgen dat die jongen stil wordt! Daarom bezoeken we de pizzeria hier in de buurt waar we pizza afhalen en Ivar een potje voeren. Ondertussen drink ik een biertje en vergeet ik even ons geldprobleem. De pizza eten we op op onze kamer onder het genot van een goeie film (we hebben Netflix op de tv ontdekt) terwijl Ivar tevreden op de grond aan het spelen is, wel nádat we alles Ivarproof hebben gemaakt. We hebben onze tijd een beetje verprutst hier, maar morgen is er nog een dag. Als Ivar slaapt zoeken we via internet waar een fatsoenlijke pinautomaat is, halen nog een biertje bij het supergezellige cafeetje aan de overkant (helaas nét buiten bereik van de babyphone) en gaan daarna mooi op tijd naar bed...

Dag 7 - Valladolid

Dag 7

Vandaag is een bijzondere dag, hier heb ik ongeveer 4 jaar op gewacht...

Strak 7uur zitten we aan het ontbijt, we proberen om 8uur op locatie zijn, met een speling van een klein half uurtje. Dit in verband met de verwachte drukte en de hitte op het open veld. We kiezen wel voor full breakfast, want een goed ontbijt hebben we de afgelopen dagen niet gehad. Mn maagkrampen en koorts zijn gelukkig weer over, maar ik wordt nog veel blijer van het verse fruit, zelf gebakken brood en gebakken ei met ham (hemmeneks) wat we voorgeschoteld krijgen. Aangezien het ook nog drie kwartier rijden is moet ik helaas mn verwachtingen wat bijstellen (hier heb ik wat moeite mee), maar misschien was het wel een beetje krap ingeschat. Half 9 rijden we weg, ik heb me helemaal overgegeven aan de tijd, en we pikken ondertussen even een paar broodjes op van de buurtsuper omdat we alles op hadden gegeten.

Als we om half 10 de auto op de parkeerplaats zetten is het al behoorlijk druk. Het is ondertussen ook al akelig warm en broeierig geworden en Ivar zit bij mij in de draagzak als we eindelijk binnenlopen. Uiteraard gaat alle aandacht weer naar de kleine man, ook al heeft deze er weinig van in de gaten (totaal uitgeput, hoogstwaarschijnlijk moe van ons reizen, wordt er, doelloos in de leegte starend, tegen mijn borst gehangen). We lopen over een breed zandpad met links en rechts super veel kraampjes met souveniertjes, maar daar hebben ze aan ons geen goeie klanten. Voor ons geldt:kijken kijken niet kopen... na 5 minuutjes lopen komen we eindelijk daar. In het midden van een groot grasveld, wat eigenlijk veel te heet is in de zon en al behoorlijk vol toeristen staat, staat een gigantische mayapiramide. De Chitzén Itzá. Een van de 7 wereldwonderen.

Het idee en de ligging van deze piramide alleen al zijn bijzonder. 4x91 treden en een platform staan voor de 365 dagen in een jaar en tijdens de zonnewende schijnt de zon exact op een van de hoeken te schijnen. Sowieso een briljant gebouw om te zien. De piramide zelf heet trouwens El Castillo, het dorp er omheen Chitzén Itzá, maar dat is bijzaak. Dit trouwens even ter info..

Als ik langs loop hoor ik mensen links en rechts al zachtjes zingen ‘Vakantieman, tis zo gezellig hier’. Met mn korte broek, polootje, zonnebril, draagzak met baby Ivar, een paraplu tegen de zon en camera klaar voor actie loop ik langs de hotspots. Gelukkig valt 90% van alle ogen weer op Ivar en hopelijk vergeten ze de rest van het beeld. In alle andere gevallen, bij deze mijn excuses maar jullie zien me nooit weer!

We genieten nog even van het uitzicht hier, maken een paar foto’s met Ivar en de piramide (wat veel toeristen blijkbaar super grappig vinden) en lopen naar een uurtje terug naar de auto. Oké, ook Ivar lijkt op DE toerist himself. Een blauw met wit gestreept zwempak tegen de zon, zo’n lelijk hoedje, ook tegen de zon, en dan heb je ook nog eens een irritante vader die je in de draagzak stopt en de hele dag een paraplu boven je hoofd houdt, ook tegen de zon... die bolle wangen en die grote grijs maken het plaatje wel af! Eigenlijk best wel zielig, hahaha!

We rijden terug naar Valladolid waar we uitrusten van de hitte en reis, nog snel even een poging om Ivar in bed te doen, het in bed doen wil wel, maar het erin blijven lukt niet. Dan maar het centrum van de stad in. Er schijnt hier een mooie kathedraal te zijn en een paar honderd meter verderop een cenote, Cenote Zaci.Op het stadsplein aangekomen, tegenover de kathedraal, wordt volop muziek gedraaid en gedanst. We zitten, in de schaduw, op een bankje en kunnen de boel eens rustig bekijken. Vrolijke Mexicaanse muziek en twee stellen dansen er op los. Voor Ivar in ieder geval zo interessant, dat hij helemaal vergeet dat hij moe is. De aandacht van oma Priscilla, die Ivar bijna mee dreigt te nemen, doet hem zelfs de honger (eventjes) vergeten. Na een poosje lopen we verder richting de cenote, waar het behoorlijk druk is. We hebben vandaag onze zwemkleren niet bij ons, maar het frisse gezicht nodigt uit om een fijne duik te nemen. Om ons niet gek te laten maken lopen we snel terug naar ons hotel, waar we toch zelf maar even in het zwembad springen.. heerlijk!

Na ons dagelijks ritueel hebben we eindelijk Ivar om 19uur in bed liggen en is het voor ons (voor mij in ieder geval) tijd voor iets meer ontspanning. Ik vind het echt super leuk om zo lang met Ivar op vakantie te zijn, maar het is allemaal ook behoorlijk vermoeiend. We eten binnen het bereik van de babyphone, wat er eigenlijk op neer komt dat we gewoon bij ons hotel eten, en drinken na de tijd nog een paar fijne Mexicaanse cervezas bij het zwembad. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, 4 uur rijden naar Bacalar, dus wij gaan ook maar eens naar bed.

Hasta la vista