Dag 6 - Rio Lagartos, Valladolid

Dag 6

Slaap Ivar een keertje rustig door, voel ik mezelf zo slecht als een aap. Ik zit zowat de halve nacht op de wc, maar zal jullie de details besparen, en het ontbijt gaat er ook helemaal niet in. Erge buikpijn en flinke koorts drukken me weer terug in bed. Shit, ik moet straks ook nog alles inpakken en naar t volgende hotel rijden...

Ik slaap tot half 11 en voel me gelukkig niet zo koortsig meer. Snel alles maar inpakken en als een gek in de auto gooien. Dit is een workout opzich aangezien we via een smal wenteltrapje alles naar beneden moeten sjouwen, langs het zwembad, over het stoepje, door het grind naar de auto. Helemaal bekaf begin ik aan de tweede koffer en na een poosje kom ik weer nat van het zweet boven. Nog eerst even uitrusten op bed en proberen om een bouillon binnen te houden, ik heb namelijk nog niks gegeten en voel me zo slap als een vaatdoek. Gelukkig blijft dit binnen en een beetje bang voor de reis stappen we in de auto. We rijden vandaag naar Valladolid, ongeveer 2 uur rijden. Valladolid is en kleine koloniale stad, gesticht door de Spanjaarden. In eerste instantie werd deze stad in 1543 aan de kust gesticht, maar in verband met de grote hoeveelheid muggen zijn ze in 1545 verhuist naar het binnenland. We gaan er eigenlijk een beetje van uit dat hier dus geen muggen zijn.

Na 2uur rijden komen we aan in Valladolid, een beetje te vroeg voor het inchecken, maar prima op tijd voor de welkomstdrankjes. Ik heb in de auto al voorzichtig geprobeerd een rijstwafel te eten, en deze is tot nu toe ook binnengebleven, dus dat drankje zal ook wel blijven zitten. Ivar krijgt de fles, wij ons drankje, en binnen no-time is onze kamer klaar voor gebruik. Ook dit hotel heeft weer een mooie binnentuin met zwembad en, schijnbaar, een super goed restaurant. We rijden eerst snel even naar de supermarkt, we hebben namelijk zelf geen eten (en ik heb honger) en we hebben broodnodig brood nodig voor Ivar. Daar aangekomen blijken we onze creditcard te zijn vergeten, heb ik een déjà vu?, en kunnen we met onze pinpas geen geld uit de automaat halen. We schrapen alle beetjes kleingeld bij elkaar en gokken er op dat we genoeg bij ons hebben. Aah nee, ook de jongen bij de kassa moet nog een fooi krijgen voor het inpakken van onze boodschappen.. gelukkig hebben we net genoeg en gaan we snel weer naar ons hotel.

We proberen Ivar even in bed te leggen, maar hij is het er absoluut niet mee eens. Dan maar weer het badpak aan, de band uit de auto tevoorschijn halen en duiken maar.

We FaceTimen nog even met Tante Anneleen die samen met opa en oma, oom Frank en Dex in Frankrijk op de camping staan, en na het douchen proberen we Ivar even in de box te leggen. Ook hier is hij het absoluut niet mee eens en schreeuwt alles bij elkaar. We halen hem er even uit om over de vloer te laten kruipen, als wij ons ondertussen omkleden. We zijn van plan om even de stad in te gaan, maar tijdens een onoplettend moment kruipt Ivar in zn koffer en breekt de pot met babyvoeding open. Alles zit onder de melkpoeder en nadat eindelijk de bende weer een beetje is opgeruimd hebben we geen zin meer om de stad in te gaan. Dan geven we hem maar een potje. Deze wordt hier in het restaurant warmgemaakt en gaat er in als zoete koek. Waarschijnlijk hebben we nu eindelijk gewonnen, en als Lianne Ivar naar bed brengt waag ik me aan een cocktail met rum en pepers. En behoorlijke gok, maar de wc is in de buurt. Lianne krijgt een cappuccino en we genieten van onze drankjes aan het zwembad als Ivar zich heeft overgegeven aan de slaap... we komen er wel trouwens achter dat hier, ondanks alle positieve berichten, tóch muggen zitten, dus deet smeren maar weer.

Om 19uur doen we Ivar weer de fles, maar veel pit zit er momenteel niet in, dus na de fles direct weer naar bed. Tijd voor ons om ons te verdiepen in de menukaart. Het is hier allemaal een stukje beter voor mekaar dan in Rio Lagartos, en ons oog valt uiteindelijk op Fajitas. Na een bult gerommel in de keuken, waar we zo in kunnen kijken, en een klein kwartiertje later wordt een goed verzorgde houten plank bezorgd, met daarop een potje huisgemaakte guacamole, gebakken groene peper met geitenkaas en een gloeiend heet pannetje met fajitas. In een zelf gebreide sok worden maïskoeken geserveerd om je mond mee af te vegen.

Heerlijk! Ik drink, om de goede vrede in mn maag te bewaren, nog even een watertje en we gaan vandaag op tijd naar bed. We worden nog even wakker gehouden door de baby van de buren.. super irritant, die ouders die kleine kinderen meenemen maar een hotel. Tegen een uur of 11 is ook de kleine buurjongen stil en kunnen we slapen.

Dag 5 - San Felipe

Dag 5

We hebben lekker geslapen vannacht, dat mag zeker genoemd worden! Om half 7 krijgt Ivar de fles en anderhalf uur later stoppen we hem weer terug in de tent. Als Ivar een kwartiertje later slaap, stormen we naar beneden.. we hebben zin in ontbijt! Geroosterd witbrood met jam en cornflakes, daar doen we het mee vanmorgen. We zoeken tijdens het ontbijt uit wat we vandaag gaan doen. Naast Los Colorados en Rio Lagartos ligt nog één dorpje, San Felipe. Een klein vissersdorpje waar de zee en het meer samenkomen. Klinkt een beetje als Rio Lagartos.

Nadat we ons klaar hebben gemaakt, wat tegenwoordig een heel ritueel is geworden, stappen we in de auto. We rijden de parkeerplaats af... helaas, geen flamingo. Dan maar door, een klein half uurtje rijden. Onderweg verbazen we ons weer over de mega vele vlinders die over de weg, en tegen de auto aan, vliegen, en de grote leguanen en salamanders die links en rechts van de weg de berm in ritselen als we langs komen rijden. We rijden over een lange recht weg welke aan beide kanten dicht begroeit is. Soms heb je even een klein open stukje, dan krijgen de cactussen de overhand en lijkt het meteen een stuk dorrer.

We komen aan in San Felipe en volgen een beetje ons gevoel om de route te bepalen. Het lijkt hier een beetje op Rio Lagartos, alleen wat minder goed verzorgd. Er is een poging gedaan om de straten en palmbomen te schilderen en er is zelfs een ‘toeristenbureau’. De huizen zijn ook hier super mooi geschilderd in alle mogelijke kleuren. Roze, groen en blauw hebben de overhand afwisselend met grote logos van Coca Cola, Corona, Sol en Dos Equis (ook hier is drank een belangrijke factor in het leven). Met een beetje geluk belanden we op een grote parkeerplaats, hier kunnen wel een paar honderd toeristen de auto kwijt.. wij zijn de enige. Een verlegen jochie komt naar ons toe en vertelt dat we 10pesos (0,50€) moeten betalen voor de parkeerplaats. Even denk ik, wordik hier genaaid? Maar ach, wat is 0,50€ voor ons. We betalen de jongen, hij loopt blij terug, wij tevreden verder. Het dorpje is niet heel spannend, op een paar vissers en een uitkijkpunt kunnen na, deze kunnen niet ontsnappen aan de camera van Lianne.

We besluiten verder te gaan. Ongeveer een half uurtje rijden hier vandaan ligt een cenote. Een van de mooiste dingen hier in Mexico (vind ik). Het schiereiland Yucatan bestaat voor een groot gedeelte uit kalksteen. Door de wisselende grondwaterstand wil er nog wel eens een gedeelte instorten, waardoor er een soort grot ontstaat, half gevuld met water met aan de bovenzijde de opening. De Cenote. Hier hebben in de loop van de tijd bomen en lianen hun weg naar beneden gevonden, en mensen hebben trapjes en duikplanken naar beneden gemaakt. Een fantastisch stukje schepping(!) met kraakhelder ijskoud water met een ‘oog’ richting het heelal. De maya’s vonden dit vroeger ook een bijzondere plek, voor hen was dit de opening naar de onderwereld en offerden hier naar hun goden.

Na een half uur rijden komen we aan, maar de locatie schrikt ons erg af. Een eng mannetje zit voor zijn huis, waarschijnlijk te wachten op gasten, met bij zijn huis het bordje ‘cenote’. Nergens zijn toeristen te zien en ik voel er totaal niet goed bij. Een snelle beslissing doet ons verder rijden waarna het mannetje verbaast opkijkt, we waren al half op z’n erf. Er zijn hier ongeveer 3000 cenotes in Yucatan, we komen vast wel een mooie tegen.. Een uurtje voor niks gereden, maar ik besef me hier dat we best kwetsbaar zijn, niet zo goed in de Spaanse taal, weinig eten en drinken voor Ivar en totaal niet flexibel met hem erbij. Gelukkig hebben we een eigen zwembad bij ons hotel, waar we dan ook dankbaar gebruik van maken!

Totaal uitgeput stoppen we Ivar weer even in bed, en slapen wil hij zeker wel. Met behulp van een beetje muziek maken we de lieve jongen daarna wakker. Tegen 18uur gaan we maar weer naar ons favoriete restaurant. Waarschijnlijk zeggen de Mexicanen even hard ‘yes’ op ons Engels, als wij ‘si’ op hun Spaans. Op de vraag of we ons eten mee kunnen nemen wordt overtuigend yes gezegd en geknikt, maar we krijgen onze kip en pasta perfect op een bordje geserveerd. Dan maar mega snel ons eten opeten en ondertussen Ivar vermaken. Hij krijgt trouwens wel weer de maximale aandacht van iedereen die langs komt, dat helpt ons wel een beetje. Op de terugweg kopen we nog snel even een biertje bij de buurtsuper. Bij het betalen zien we dat we er nog een kunnen halen en dat gebeurt uiteraard ook. De temperatuur is gedaald naar standje aangenaam en er staat een verfrissend windje, tijd voor Lianne om de hardloopkleren maar eens aan te trekken (dat moet wel een bult Kudos op Strava opleveren, hardlopen in Mexico). Als de zon onder is beginnen de krabbenvissers weer wakker te worden. De lucht is helder, de temperatuur is heerlijk, Ivar slaapt, tijd om m’n biertjes te nuttigen. Daarna lekker naar bed en hopen op nog zon nacht als vannacht.. morgen gaan we naar Valladolid!

Buenos noches

Oh, er komt hier trouwens om het kwartier een soort kermis-disco-touring-toeristen-bus langsrijden om iedereen wakker te maken, en kleine autootjes met grote speakers op het dak om spulletjes te verkopen en reclame te maken. Maar dat gebeurtalleen na half tien savonds, anders zien we de kermislampjes niet.. hopen dat ze snel stoppen en dat we er niet lang wakker van liggen!

Dag 4 - Rio Lagartos, Los Colorados

Dag 4

Ik zal ophouden te zeuren over de slechte nachten, maar ik heb me gisteren flink vergist. Ons ontbijt is een beetje lafjes, vooral vergeleken met het ontbijt van gisteren. We kunnen kiezen uit geroosterd witbrood met jam of cornflakes met melk. Ik neem allebei. Na het ontbijt doe ik snel nog even een dutje en om een uur of 10 maken we Ivar maar wakker. Het blijft me verbazen hoe vrolijk dat jongetje blijft, ook al is die mega moe. Maar ja, met zon moeder kun je ook niet anders!

We pakken onze tassen in en maken ons klaar voor een tochtje naar Los Colorados. Dit dorpje is ongeveer een half uurtje rijden bij ons vandaan en staat bekend om het roze meer. We rijden net van de parkeerplaats en zien een super mooie flamingo overvliegen, snel erachteraan. En na niet zo lang zoeken vinden we een verdwaalde flamingo in een klein meertje. We gaan verder en voordat we aankomen maken we eerst een kleine tussenstop bij een strandje halverwege. Dit hebben we na 5 minuutjes wel gezien, maar.. we kunnen de Golf van Mexico afvinken. Als we verder rijden richting Los Colorados zien we in de verte al waar we voor komen. Meters hoge bergen met zout worden langs de weg opgeslagen. Hier hebben ze in de winter in ieder geval geen last van gladde wegen.

We rijden verder maar weten eigenlijk niet zo goed waar we naartoe moeten. Het dorp is enorm afgelegen en nergens staan bordjes of wegwijzers. Het lijkt hier wel een sloppenwijk. Versleten asfaltweggetjes die zich vertakken in zandwegen, verrotte huisjes met golfplaten en rieten daken, super veel rotzooi en iedereen zit maar een beetje doelloos langs de weg. In m’n ooghoek zie ik iemand met folders naar ons zwaaien en, net te laat voor de afslag, achter hem een parkeerplaats met een bult mensen. Snel omdraaien, de zwaaiende man negeren en richting de parkeerplaats dan maar. Door het afgraven van zout en de ligging zo dicht bij de zee ontstaat hier een heuse attractie. De onderwater gelopen zoutvlaktes worden door de mineralen in de grond roze gekleurd. Super roze water! Dit kun je van heel dichtbij bekijken, maar aangezien je hier alleen met een gids kunt komen, en je hiervoor moet betalen, en wij Nederlanders zijn, bekijken wij het van een afstandje. Wat eigenlijk ook best prima is. Als we ons gezicht ongeveer een kwartslag naar links draaien, wat we echt niemand zien doen, zien we nog een ander soort pink lake. Honderd meter verderop, in een andere afgraving, staan duizenden flamingo’s het meer ook roze te maken. Super om te zien, alleen te ver weg en te veel voor een foto. Had je bij moeten zijn...

Op de terugweg naar ons hotel worden we weer staande gehouden door de politie. Blijkbaar hebben deze mannen niks beter te doen dan langs de kant van de weg staan, toeristen aanhouden. Ze zouden bijvoorbeeld ook een woordje Engels kunnen leren, want ook deze chagrijnigeagent mompelt iets waar ik niks van kan maken. Op de vraag of ie Engels kan kijkt hij me boos aan: ‘No, Espagnol!’. We mogen gelukkig wel verder rijden, maar ik voel me niet echt veiliger dan voor de tijd.

We halen onze lunch bij hetzelfde restaurant als gisteren. We kunnen het meenemen naar ons hotel, en eten nadat Ivar in bed ligt heerlijke rijst met kip. Lianne en ik twijfelen enorm of we ons met een bootje door de mangrove laten varen. Een tochtje zou fantastisch mooi zijn, maar 3uur in de zon, op een bootje, lijkt ons voor Ivar niet zo best. Daarom gaan we er tegen vier uur weer op uit met zn drieën, hoewel Ivar er niet zoveel zin in lijkt te hebben.. Een paar kilometer verderop loopt een wandelroute door de mangrove. Een beetje verrotte houten vlonder kronkelt tussen de mangrovebossen door, met af en toe een laagje water. Na een paar honderd meter komen we bij een klein meertje waar een groot bord hangt waarop staat dat hier krokodillen zitten. Dat willen we natuurlijk zien, en na een rondje om het meertje zien we, nog geen halve meter onder ons, tussen de missende planken van het vlonder door, doodstil een krokodil zitten. Super vet! We lopen terug naar de zee, waar ook erg veel dieren zitten. Mega veel kleine krabben, hagedissen, leguanen, pelikanen en vis.

Met enige moeite weten we weer diner te strikken, netjes ingepakt in een doosje, om op te eten op ons eigen balkon. Op de terugweg nog even langs een klein winkeltje om een paar koude biertjes en wat pinda’s te halen voor vanavond, heerlijk! Snel trippelt ons nog een mega grote krab voor de voeten langs, hup zo het putje in! Ook zien we een echte echte Mexicaan, zo eentje met een spijkerbroek en wit hemdje, een behoorlijke buik, een snor en een sombrero. Hahaha! Als we in ons hotel zijn brengen eerst Ivar naar bed, nadat we hem eens flink hebben toegesproken. Nu naar t balkon om onze pakketjes met eten uit te pakken, we weten eigenlijk niet precies wat we besteld hebben, maar het is iets met vis en ei en erg lekker.

Als het donker is begint het schouwspel weer wat we gisteren ook al zagen. De vissers gaan krabbenvissen op het meer. Allemaal apart in een bootje met een koplamp op hun hoofd opzoek naar krabben in het water. Een mooi gezicht om al die lampjes zo op het water te zien bewegen. We zien de vissers niet meer op het land komen, want wij gaan al naar bed! Welterusten.

Dag 3 - van Cancun naar Rio Lagartos

Dag 3

Ook vandaag worden we weer gewekt door Ivar. Daar die gisteren overdag nog luier dan een pamper rond hing, is het vannacht om half 2 één groot vrolijk feest. We proberen het te negeren, maar als de stemming om 3 uur van vrolijk naar niet zo vrolijk al lang en breed is omgeslagen, hebben we de grootste moeite om hem weer in slaap te krijgen. Dankzij de spoedcursus ‘huilende baby’s stil krijgen in 3 stappen’, waar we in het vliegtuig meerdere keren succesvol examen voor hebben gedaan, lukt het ons uiteraard nog net voordat de zon op komt!

Half 8 zitten we niet zo fris en fruitig aan het ontbijt, maar van de koffie en quessedillas wordt je gelukkig wel wat fitter. Als Ivar na een goed slaapje weer wakker wordt, zijn wij al bijna klaar met het inpakken van de koffers. We checken uit bij de balie en rijden naar de Wallmart, waar we snel nog even slippers, een paraplu en lunch halen. Nog even via de WiFi hier de route naar ons volgende hotel opzoeken en dan knallen maar.

De komende paar dagen blijven we in Rio Lagartos, een klein vissersdorpje aan een meer, omringt door mangrove. Het staat hier bekend om de vele flamingo’s die hier badderen en het roze meer hier in de buurt. De rit hier naartoe gaat ongeveer 4 uur duren. Gelukkig is de weg redelijk goed en doet de airco van de auto het. Na ongeveer een uurtje rijden komen we bij de grens van Yucatan waar we even stoppen om Ivar een fles te geven en te toiletteren. Als we verder willen rijden worden we staande gehouden door de politieagenten welke op de grens staan. Duister kijkend bromt meneer agent in onverstaanbaar Spaans een aantal te snelle woorden. Omdat waarschijnlijk aan mijn gezicht was te zien dat ik het niet helemaal verstaan had, mompelt hij.. ‘Merida, Valladolid, Playa del Carmen’. Als ik hem aanvul met Rio Lagartos, word er geknikt. ‘Passeporte! Drivers licence!’ Oei.. waar lagen die ook alweer? Gelukkig zijn ze snel gevonden, en nadat hij Hendrik Jan Mathijs Nijkamp een paar keer heeft proberen goed uit te spreken, morgen we gelukkig verder rijden. Na nog een uurtje rijden begint achter in de auto steeds minder gezellig te worden.. Ivar wil geen eten of drinken, niet spelen en geen speen (ik heb nogsteeds geen andere naam). Er wordt alleen maar gehuild. Ook in de lucht begint het steeds minder gezellig te worden, donkere onweerswolken stapelen zich om ons heen. Het mag nu dan wel het natte seizoen zijn... maar regen? Hier? In Mexico??

Een paar minuten later vliegen de bliksemschichten ons links en rechts om de oren. De regen klettert bijna dwars door de voorruit. De temperatuur daalt ongeveer 10 graden en zielige mannetjes op scooters komen ons zeiknat tegemoet rijden. Tropische buien.. heerlijk! Tussen de buien door schijnt de zon en ook op de achterbank is het weer gezellig, Lianne heeft Ivar eindelijk in slaap gekregen. Onze route verlaat de snelweg en kronkelt via het platte land door prachtige oude hele kleine dorpjes. De huisjes zijn in alle vrolijke kleuren van de regenboog geschilderd en tegenover de in slingers gehulde dorpspleinen staan fantastische oude, in Spaanse stijl gebouwde, middeleeuwse kerken. Wauw, dit is Mexico! ‘MATHIJS! PAS OP!’ Uit het niets doemt een torenhoge drempel voor ons op. Veel te laat probeer ik de auto zo rustig mogelijk af te remmen, maar veel te hard bonk ik over de drempel. Achterin klinkt gekreun en zijn gekke bekken te zien, maar gelukkig blijft Ivar slapen. Het volgende dorpje is het wel raak.. ondanks mijn geweldige,rustige, voorspelbare en soepele rijstijl, word een slecht aangegeven drempel over het hoofd gezien, met als resultaat; Ivar wakker. Gelukkig is het nog maar een half uurtje rijden, en vermaakt Ivar zich wel. Als we Rio Lagartos binnenkomen worden we gelijk staande gehouden door een man. Ik twijfel even of deze man ook politie is, maar aan zijn folders te zien denk ik dat hij me iets wou verkopen. Ik rijddoor en de man komt me niet achterna, dus ik denk dat t wel klopt. Ook bij ons hotel worden we weer aangesproken. Er was ons verteld dat dit dorp totaal niet toeristisch is, aangezien het erg van de standaard routes af ligt, maar deze mannen denken van wel.. gelukkig blijkt later dat iedereen wel begrijpt dat als je zegt dat je niks hoeft, je ook echt niks hoeft en de mensen gewoon super vriendelijk zijn.

Onze kamer is op de bovenste (2e) verdieping en heeft een balkon, wat net zo groot is als de kamer zelf, met uitzicht op de ‘boulevard’ van Rio Lagartos. Een behoorlijk versleten asfalt weg, meer gat dan weg, 50jaar geleden mintgroen geschilderde stoepen, lantaarnpalen en palmbomen, met aan de overkant van de straat het meer. Honderden vissersbootjes liggen aan de kust, daartussen de tientallen aanlegsteigers met huisjes met rieten daken en schommels en hangmatten, en helemaal aan het eind van de straat de vuurtoren. Rondom het meer kun je de mangrove zien. Hier schijnen de flamingo’s en krokodillen te zitten. Bovenstaand in combinatie met een lekkere cerveza en een warm briesje in je gezicht.. jullie begrijpen me wel denk ik! Hier blijven we nog even.

Tegen 18uur maken we inmiddels slapende Ivar weer wakker. In de draagzak ermee, opzoek naar een restaurant met een magnetron voor Ivars potje. Ivar krijgt weer volop de aandacht, en naast alle vrouwen die hier rondlopen, dreigen ook bijna alle stoere vissersmannen verliefd te raken op Ivar. We lopen dus snel door, eten een beetje chaotisch pasta, maken een paar mooie foto’s bij de ondergaande zon en brengen daarna Ivar maar weer naar bed. Ik heb het gevoel dat er een beetje ritme in begint te komen en dat vannacht iets beter gaat worden, maar laten we niet te hard juichen. Wij drinken nog even een watertje op het balkon, waar de temperatuur erg aangenaam is, en daarna snel naar bed.

Tot morgen

Dag 2 - Cancun

Dag 2

Onze eerste dag in Cancún worden we gewekt door een verdrietige Ivar. M’n horloge verteld me dat het 8:30uur is. Blij en verbaasd vraag ik Lianne of Ivar de hele nacht gewoon heeft doorgeslapen, ik heb namelijk niks gehoord. Ik voel me wel flink brak.. een avond flink zuipen gaat me beter af, maar die reis van gisteren verklaard dat gevoel wel. Helaas lijkt Lianne beter op te letten, haar telefoon laat namelijk zien dat het nog maar 00:30uur is... mijn horloge is nog niet verzet.

Om 1:30uur, 2:00uur en 05:30uur worden we nog een paar keer gewekt. We kunnen de fles uitstellen tot 6:30uur en doen Ivar om 7uur weer naar bed, waarna we lekker vroeg aan het ontbijt zitten. We krijgen vers fruit en quesadillas, heerlijk. Na het ontbijt slaap Ivar nog steeds en wij verplaatsen ons richting de mooie tuin van ons hotel ‘El Rey Del Caribe’, waar we 2 hangmatten vinden. Tot nu toe doet het hotel z’n naam eer aan. Snel nog even de ochtendgymnastiek van het personeel meepikken en daarna Ivar uit bed halen om vervolgens onze huurauto op te halen.

We moeten lopend naar de verhuurmaatschappij, wat ongeveer n half uurtje van ons vandaan is. Dus, zonnebrand op, deet op, zonnehoedje op bij Ivar, Ivar doet m weer af, wij weer op, Ivar weer af.. nou ja, je begrijpt t wel. Ivar won. Om 10uur is het al bijna 30graden en de luchtvochtigheid is erg hoog, dus we springen van schaduw naar schaduw. Helaas raken we soms nog wel eens de zon, dat heb je als je in Mexico op vakantie gaat, dus we komen behoorlijk bezweet aan. Gelukkig is het in het verhuurkeetje heerlijk fris en heeft onze verhuurder even de tijd nodig om alle gegevens erbij te zoeken.

Helemaal weer fris en fruitig stappen we de op steenworp afstand liggende Wallmart binnen, waar we boodschappen doen. Op het lijstje staan brood (voor Ivar) en water. We komen er tijdens het boodschappen doen achter dat we onze primaire levensbehoeften helemaal zijn vergeten. Bier en chips. Ook nemen we snel nog even kruidenboter en fruit mee. In onze nieuwe auto rijden we weer terug naar ons hotel. We leggen Ivar in bed en hangen zelf nog wat in de tuin. Als Ivar om vier uur nog niet wakker is, kleden wij ons in de slaapkamer maar vast om, maar ook met licht en geluid is er geen beweging in te krijgen. Dan maar op de ruwe manier..

Zo slap als een vaatdoek hijsen we Ivar in zn nieuwe badpak. Snel de band opblazen en plonzen maar. Zelfs het lekkere lauwe water van het zwembad zorgt er niet voor dat de lieve jongen de slaap uit zn ogen krijgt en met een fijne douche wordt het ook niet echt beter. Snel maar even even een beetje macaroni voeren en maar weer terug maar bed er mee. Ook voor de fles van 19uur is er nauwelijks beweging in te krijgen.. de wereldreiziger is gebroken.

..Hopelijk voor de hele nacht.

We willen eten halen bij ‘Taqueria Coapenitos’, klinkt behoorlijk Mexicaans. Omdat ze ons onduidelijke Twengelse gemompel niet kunnen verstaan, kunnen we de taco’s niet meenemen maar moeten we ze in het restaurant opeten. Ook geen probleem, want ze zijn erg lekker. En ik kan meteen even kennis maken met de spicey sausjes hier. Poeh hè! Met de taco’s achter de kiezen sjokken we weer terug naar ons hotel. Tijd voor een biertje in de hangmat. Echt heel spannend was het niet vandaag, maar ik heb zon gevoel dat Ivar momenteel niet zoveel spanning aan kan, dus dat zit wel snor.

Buenos noches

Dag 1 - Rijssen, Amsterdam, Zürich, Cancun

Dag 1

Exact 04.00... twee wekkers doorbreken de vredige stilte aan de Scholekster. So it begins...

Zaterdag en zondag hebben we onze en Ivars koffer ingepakt en Lianne was zo verstandig om gisteravond alvast lunch te maken voor vandaag. Het is nog veel te vroeg om over lunch na te denken. Het is sowieso nog veel te vroeg om überhaupt ergens over na te denken. We zijn net wakker genoeg voor een makkelijk ontbijt als de vakantiestress bij Ivar begint toe te slaan. De wekkers en het gerommel zijn helaas ook zijn slaapkamer binnengedrongen. We pakken om 4:30uur, na een allerlaatste check, snel de handbagage in, gooien alles in de auto van Frank G en halen ondertussen een klaarwakkere Ivar uit bed. Ivar snel in de Maxi-Cosi (Autocorrect vindt dat hier ‘Mexico’ moet staan) en de magische spenen nemen mee. Om AVG-technische redenen ben ik genoodzaakt om andere namen te geven aan de spenen, hier denken we nog even over na. 5.10uur brengt Frank ons richting Schiphol. De redding van de dag komt vandaag van mij (Mathijs), als ik me bij Holten afvraag of onze creditcard, waar we echt alles mee geboekt hebben, wel bij ons hebben. Shit! Snel terug om dat kaartje op te halen om vervolgens via een rustige weg naar Schiphol te knallen. Het kàn ook gewoon niet in een keer goed gaan bij ons.. Bedankt Frank!

Op Schiphol kennen we ondertussen de weg en zonder enige moeite vinden we de incheckbalie van Swiss. We zijn iets te vroeg, maar onze ervaring heeft ons geleerd dat het wel even duurt voordat we aan de beurt zijn. We wachten geduldig...

Als we ons kunnen inchecken heeft Ivar al heel wat (potentiële) moeders versierd, dat beloofd nog wat. De vriendelijke mevrouw bij de balie ontdekt tot haar grote spijt dat er geen ticket is voor Ivar tussen Amsterdam en Zürich. Gelukkig weet mevrouw dit na wat heen-en-weer gebel voor ons te fixen. Het kàn ook gewoon niet in een keer goed gaan bij ons...

Ons vliegtuig brengt ons veilig en snel naar Zürich, waar we de family room bezoeken. Dit is een grote kamer met spelende kinderen, speelgoed, verschoonplekken, toiletten, tafels en stoelen, een keuken en slaapruimtes. Voor Ivar nét De Kindertuin. Die Kindergarten. Juf Anneleen is hier ingeruild voor oppasoma Heidi, maar je kunt er toch ook prima slapen. Hier kunnen we ons de komende 5uur wel vermaken. Als Ivar eindelijk slaapt proberen we zelf ook maar even de ogen dicht te doen, want iets zegt ons dat de komende 11uur durende vlucht een heeule lange gaat zijn. Oja, de vlucht heeft ook nog vertraging! Het kàn ook gewoon niet in een keer goed gaan bij ons...

17:00 uur zitten we dan eindelijk weer in het vliegtuig. We zitten direct naast de wc, is dit gunstig? Aan de andere kant naast ons zit een jong Israëlisch stel wat zich, lachend om een hele vrolijke Ivar, klaar maakt om te gaan slapen. De arme mensen weten niet wat hun te wachten staat.. hahaha! De vlucht is er een om heel snel te vergeten en waar ik ook weinig woorden aan vuil wil maken. Rustige, slapende fases die zich afwisselen met spontaan keihard gegil (omdat alles zo interessant is), knetterhard gebrul uit het niets (omdat we zo moe zijn) en af en aan geloop naar de wc.

Om 21:00 uur lokale tijd komen we veilig aan in Cancun. We sluiten achter in de rij aan voor de Duane, maar worden halverwege uit de rij gepikt omdat Ivar huilt, on vervolgens vooraan weer in te schuiven. Lekker bezig zoon! De stempel wordt snel gezet en zelfs alle bagage is op tijd binnen. Als we naar buiten lopen worden de taxi’s en huurauto’s ons met 50 en zélfs 51% korting aangeboden, maar we hebben ons transport al geregeld en onze chauffeur is startklaar. Het kàn dus ook wél in een goed gaan bij ons...

22:30uur lokale tijd komen we bij ons hotel, in Nederland is het 05:30uur. Snel een hapje eten, fles klaarmaken en dan gaan slapen. Wat een reis. Welterusten!