Dag 3

Ook vandaag worden we weer gewekt door Ivar. Daar die gisteren overdag nog luier dan een pamper rond hing, is het vannacht om half 2 één groot vrolijk feest. We proberen het te negeren, maar als de stemming om 3 uur van vrolijk naar niet zo vrolijk al lang en breed is omgeslagen, hebben we de grootste moeite om hem weer in slaap te krijgen. Dankzij de spoedcursus ‘huilende baby’s stil krijgen in 3 stappen’, waar we in het vliegtuig meerdere keren succesvol examen voor hebben gedaan, lukt het ons uiteraard nog net voordat de zon op komt!

Half 8 zitten we niet zo fris en fruitig aan het ontbijt, maar van de koffie en quessedillas wordt je gelukkig wel wat fitter. Als Ivar na een goed slaapje weer wakker wordt, zijn wij al bijna klaar met het inpakken van de koffers. We checken uit bij de balie en rijden naar de Wallmart, waar we snel nog even slippers, een paraplu en lunch halen. Nog even via de WiFi hier de route naar ons volgende hotel opzoeken en dan knallen maar.

De komende paar dagen blijven we in Rio Lagartos, een klein vissersdorpje aan een meer, omringt door mangrove. Het staat hier bekend om de vele flamingo’s die hier badderen en het roze meer hier in de buurt. De rit hier naartoe gaat ongeveer 4 uur duren. Gelukkig is de weg redelijk goed en doet de airco van de auto het. Na ongeveer een uurtje rijden komen we bij de grens van Yucatan waar we even stoppen om Ivar een fles te geven en te toiletteren. Als we verder willen rijden worden we staande gehouden door de politieagenten welke op de grens staan. Duister kijkend bromt meneer agent in onverstaanbaar Spaans een aantal te snelle woorden. Omdat waarschijnlijk aan mijn gezicht was te zien dat ik het niet helemaal verstaan had, mompelt hij.. ‘Merida, Valladolid, Playa del Carmen’. Als ik hem aanvul met Rio Lagartos, word er geknikt. ‘Passeporte! Drivers licence!’ Oei.. waar lagen die ook alweer? Gelukkig zijn ze snel gevonden, en nadat hij Hendrik Jan Mathijs Nijkamp een paar keer heeft proberen goed uit te spreken, morgen we gelukkig verder rijden. Na nog een uurtje rijden begint achter in de auto steeds minder gezellig te worden.. Ivar wil geen eten of drinken, niet spelen en geen speen (ik heb nogsteeds geen andere naam). Er wordt alleen maar gehuild. Ook in de lucht begint het steeds minder gezellig te worden, donkere onweerswolken stapelen zich om ons heen. Het mag nu dan wel het natte seizoen zijn... maar regen? Hier? In Mexico??

Een paar minuten later vliegen de bliksemschichten ons links en rechts om de oren. De regen klettert bijna dwars door de voorruit. De temperatuur daalt ongeveer 10 graden en zielige mannetjes op scooters komen ons zeiknat tegemoet rijden. Tropische buien.. heerlijk! Tussen de buien door schijnt de zon en ook op de achterbank is het weer gezellig, Lianne heeft Ivar eindelijk in slaap gekregen. Onze route verlaat de snelweg en kronkelt via het platte land door prachtige oude hele kleine dorpjes. De huisjes zijn in alle vrolijke kleuren van de regenboog geschilderd en tegenover de in slingers gehulde dorpspleinen staan fantastische oude, in Spaanse stijl gebouwde, middeleeuwse kerken. Wauw, dit is Mexico! ‘MATHIJS! PAS OP!’ Uit het niets doemt een torenhoge drempel voor ons op. Veel te laat probeer ik de auto zo rustig mogelijk af te remmen, maar veel te hard bonk ik over de drempel. Achterin klinkt gekreun en zijn gekke bekken te zien, maar gelukkig blijft Ivar slapen. Het volgende dorpje is het wel raak.. ondanks mijn geweldige,rustige, voorspelbare en soepele rijstijl, word een slecht aangegeven drempel over het hoofd gezien, met als resultaat; Ivar wakker. Gelukkig is het nog maar een half uurtje rijden, en vermaakt Ivar zich wel. Als we Rio Lagartos binnenkomen worden we gelijk staande gehouden door een man. Ik twijfel even of deze man ook politie is, maar aan zijn folders te zien denk ik dat hij me iets wou verkopen. Ik rijddoor en de man komt me niet achterna, dus ik denk dat t wel klopt. Ook bij ons hotel worden we weer aangesproken. Er was ons verteld dat dit dorp totaal niet toeristisch is, aangezien het erg van de standaard routes af ligt, maar deze mannen denken van wel.. gelukkig blijkt later dat iedereen wel begrijpt dat als je zegt dat je niks hoeft, je ook echt niks hoeft en de mensen gewoon super vriendelijk zijn.

Onze kamer is op de bovenste (2e) verdieping en heeft een balkon, wat net zo groot is als de kamer zelf, met uitzicht op de ‘boulevard’ van Rio Lagartos. Een behoorlijk versleten asfalt weg, meer gat dan weg, 50jaar geleden mintgroen geschilderde stoepen, lantaarnpalen en palmbomen, met aan de overkant van de straat het meer. Honderden vissersbootjes liggen aan de kust, daartussen de tientallen aanlegsteigers met huisjes met rieten daken en schommels en hangmatten, en helemaal aan het eind van de straat de vuurtoren. Rondom het meer kun je de mangrove zien. Hier schijnen de flamingo’s en krokodillen te zitten. Bovenstaand in combinatie met een lekkere cerveza en een warm briesje in je gezicht.. jullie begrijpen me wel denk ik! Hier blijven we nog even.

Tegen 18uur maken we inmiddels slapende Ivar weer wakker. In de draagzak ermee, opzoek naar een restaurant met een magnetron voor Ivars potje. Ivar krijgt weer volop de aandacht, en naast alle vrouwen die hier rondlopen, dreigen ook bijna alle stoere vissersmannen verliefd te raken op Ivar. We lopen dus snel door, eten een beetje chaotisch pasta, maken een paar mooie foto’s bij de ondergaande zon en brengen daarna Ivar maar weer naar bed. Ik heb het gevoel dat er een beetje ritme in begint te komen en dat vannacht iets beter gaat worden, maar laten we niet te hard juichen. Wij drinken nog even een watertje op het balkon, waar de temperatuur erg aangenaam is, en daarna snel naar bed.

Tot morgen