Dag 7

Vandaag is een bijzondere dag, hier heb ik ongeveer 4 jaar op gewacht...

Strak 7uur zitten we aan het ontbijt, we proberen om 8uur op locatie zijn, met een speling van een klein half uurtje. Dit in verband met de verwachte drukte en de hitte op het open veld. We kiezen wel voor full breakfast, want een goed ontbijt hebben we de afgelopen dagen niet gehad. Mn maagkrampen en koorts zijn gelukkig weer over, maar ik wordt nog veel blijer van het verse fruit, zelf gebakken brood en gebakken ei met ham (hemmeneks) wat we voorgeschoteld krijgen. Aangezien het ook nog drie kwartier rijden is moet ik helaas mn verwachtingen wat bijstellen (hier heb ik wat moeite mee), maar misschien was het wel een beetje krap ingeschat. Half 9 rijden we weg, ik heb me helemaal overgegeven aan de tijd, en we pikken ondertussen even een paar broodjes op van de buurtsuper omdat we alles op hadden gegeten.

Als we om half 10 de auto op de parkeerplaats zetten is het al behoorlijk druk. Het is ondertussen ook al akelig warm en broeierig geworden en Ivar zit bij mij in de draagzak als we eindelijk binnenlopen. Uiteraard gaat alle aandacht weer naar de kleine man, ook al heeft deze er weinig van in de gaten (totaal uitgeput, hoogstwaarschijnlijk moe van ons reizen, wordt er, doelloos in de leegte starend, tegen mijn borst gehangen). We lopen over een breed zandpad met links en rechts super veel kraampjes met souveniertjes, maar daar hebben ze aan ons geen goeie klanten. Voor ons geldt:kijken kijken niet kopen... na 5 minuutjes lopen komen we eindelijk daar. In het midden van een groot grasveld, wat eigenlijk veel te heet is in de zon en al behoorlijk vol toeristen staat, staat een gigantische mayapiramide. De Chitzén Itzá. Een van de 7 wereldwonderen.

Het idee en de ligging van deze piramide alleen al zijn bijzonder. 4x91 treden en een platform staan voor de 365 dagen in een jaar en tijdens de zonnewende schijnt de zon exact op een van de hoeken te schijnen. Sowieso een briljant gebouw om te zien. De piramide zelf heet trouwens El Castillo, het dorp er omheen Chitzén Itzá, maar dat is bijzaak. Dit trouwens even ter info..

Als ik langs loop hoor ik mensen links en rechts al zachtjes zingen ‘Vakantieman, tis zo gezellig hier’. Met mn korte broek, polootje, zonnebril, draagzak met baby Ivar, een paraplu tegen de zon en camera klaar voor actie loop ik langs de hotspots. Gelukkig valt 90% van alle ogen weer op Ivar en hopelijk vergeten ze de rest van het beeld. In alle andere gevallen, bij deze mijn excuses maar jullie zien me nooit weer!

We genieten nog even van het uitzicht hier, maken een paar foto’s met Ivar en de piramide (wat veel toeristen blijkbaar super grappig vinden) en lopen naar een uurtje terug naar de auto. Oké, ook Ivar lijkt op DE toerist himself. Een blauw met wit gestreept zwempak tegen de zon, zo’n lelijk hoedje, ook tegen de zon, en dan heb je ook nog eens een irritante vader die je in de draagzak stopt en de hele dag een paraplu boven je hoofd houdt, ook tegen de zon... die bolle wangen en die grote grijs maken het plaatje wel af! Eigenlijk best wel zielig, hahaha!

We rijden terug naar Valladolid waar we uitrusten van de hitte en reis, nog snel even een poging om Ivar in bed te doen, het in bed doen wil wel, maar het erin blijven lukt niet. Dan maar het centrum van de stad in. Er schijnt hier een mooie kathedraal te zijn en een paar honderd meter verderop een cenote, Cenote Zaci.Op het stadsplein aangekomen, tegenover de kathedraal, wordt volop muziek gedraaid en gedanst. We zitten, in de schaduw, op een bankje en kunnen de boel eens rustig bekijken. Vrolijke Mexicaanse muziek en twee stellen dansen er op los. Voor Ivar in ieder geval zo interessant, dat hij helemaal vergeet dat hij moe is. De aandacht van oma Priscilla, die Ivar bijna mee dreigt te nemen, doet hem zelfs de honger (eventjes) vergeten. Na een poosje lopen we verder richting de cenote, waar het behoorlijk druk is. We hebben vandaag onze zwemkleren niet bij ons, maar het frisse gezicht nodigt uit om een fijne duik te nemen. Om ons niet gek te laten maken lopen we snel terug naar ons hotel, waar we toch zelf maar even in het zwembad springen.. heerlijk!

Na ons dagelijks ritueel hebben we eindelijk Ivar om 19uur in bed liggen en is het voor ons (voor mij in ieder geval) tijd voor iets meer ontspanning. Ik vind het echt super leuk om zo lang met Ivar op vakantie te zijn, maar het is allemaal ook behoorlijk vermoeiend. We eten binnen het bereik van de babyphone, wat er eigenlijk op neer komt dat we gewoon bij ons hotel eten, en drinken na de tijd nog een paar fijne Mexicaanse cervezas bij het zwembad. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, 4 uur rijden naar Bacalar, dus wij gaan ook maar eens naar bed.

Hasta la vista